Bíonn an t-úrscéal Diosco Dé le Séamas Mac Annaidh (Coiscéim, 2006) ag spaisteoireacht thart faoi samhradh mar teagasc Béarla i gcampa Tuirceach an bliain 1999. Tá sé mar bheadh cuntas taistil nó cuimhní cinn seachas úrscéal ann. Cúpla uair tá leaideanna go mbeidh eachtra mór ag forbairt, ach leanann an scéal go dtí eachtranna eile sa champa, i rith na turais, teannas agus comhcheilg idir na múinteoirí Gaeilge, na pearsantachtaí ar na múintoirí uile (Béarla agus Tuirceach) agus ar na daltaí nua gach coicís, an dúshlán ar an ceannais an an champa a choinnigh gabháil i gceart is go sabháilte.
Is as Doire atá an scéalaí agus a chailín Astrálach, agus tá siad ag filleadh (.i. pilleadh) chun an champa cá bualadh iad le chéile an bhliain roimhe. Tar éis naoi mí i nDoire, tá siad araon ag dúil le am ar cósta na mara Mharmara a chaitheamh.
Ni féidir a inis níos mó faoin scéal gan nochtadh an cúis go bhfuil sé seo cén úrscéal maith, mar ar deireadh is úrscéal an-tochtmhar é. Go cáiréiseach, fíonn an Annach an léitheoir isteach le scéal an scéalaí féin.
